Συνάντηση της ΣΤ' Δημοτικού Σχολείου Σκοπέλου 44 χρόνια μετά! [φωτογραφίες]

 Χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια, μόνο τρόπο να κοιτάνε...

Πιθανόν να δυσκολευτείτε ή και να μην τα αναγνωρίσετε καθόλου αυτά τα παιδιά, που σήμερα είναι γυναίκες και άνδρες με επιτυχίες ο καθένας και η καθεμιά στην κατεύθυνση που επέλεξαν...

Πρόκειται για τους μαθητές και τις μαθήτριες της ΣΤ' Τάξης του Δημοτικού Σχολείου Σκοπέλου του 1978, που μετά από επιθυμία και πρωτοβουλία κάποιων πραγματοποίησαν μια όμορφη και ιδιαίτερα συγκινητική συνάντηση, γεμάτη μνήμες και νοσταλγία, μετά από 44 χρόνια αποφοίτησης από το Δημοτικό Σχολείο!

Σοφαδάκια | Η οδός Ερμού της Σκοπέλου

Με αφορμή την ανάρτηση για τον επιλοπλοποιό - σκαλιστή Παντελή Κυριάκη [κλικ] ο Γιάννης Τζώρτζης θυμάται και γράφει:

O δάσκαλος του Παντελή Κυριάκη, μπαρμπα Γιάννης Κριτσιλής ήταν κάτι το ξεχωριστό και σαν άνθρωπος και σαν τεχνιτής, όπως και ο πατέρας του. Εκεί, στο εργαστήριό τους ξημεροβραδιαζόμουν να τους βλέπω να ζωγραφίζουν απίστευτες ομορφιές πάνω στα ξύλα. Θυμάμαι ο πατέρας του μπάρμπα Γιάννη έφτιαχνε και βαρκές πριν. 

Το εργαστήριο τους ήταν εκεί που είναι τώρα το κατάστημα της Γιάννας και Σπύρου Σοφικίτη στα Σοφαδάκια.

Πάρα πολύ ωραίες αναμνήσεις και αφού τώρα με πήρε ο οίστρος της επιθυμίας και της αναπόλησης των περασμένων (άσχημο πράγμα η Ξενητειά!) θα σας πω ότι τα Σοφαδάκια ήταν ο πιο κεντρικός δρόμος της Σκοπέλου, με φαρμακείο εκεί που είναι τώρα του κ. Κυριτσή και ακριβώς παραδίπλα υπήρχε ο καραβομαραγκός Απόστολος Σκιαθίτης (παππούς του Αποστόλη Σκιαθίτη που έχει τα "Καράβια"), ο οποίος έφτιαχνε βάρκες. 

Χριστούγεννα στη Σκόπελο / 1955-1957

Επιστολή με αναμνήσεις από τα Χριστούγεννα στη Σκόπελο της δεκαετίας του '50 μαζί με τις ευχές του για Καλές Γιορτές και Χρόνια Πολλά έστειλε ο παλιός μαθητής του Γυμνασίου Σκοπέλου κ. Γιώργος Δ. Νώλτσης στον διευθυντή του Γυμνασίου κ. Φίλιππο Λεμονή.

Η ενδιαφέρουσα επιστολή, η οποία μας περιγράφει τα Χριστούγεννα εκείνης της εποχής, έχει ως εξής:

Γιώργος Δ. Νώλτσης
με το πηλήκιο του
Γυμνασίου Σκοπέλου

«Δεν θυμάμαι Χριστούγεννα χωρίς χιόνι στη Σκόπελο των παιδικών μου χρόνων και των ονείρων μου. Κι εκείνο το χιόνι συμβόλιζε τη λευκότητα της ψυχής μου, την αγνότητα της
Σκοπελίτικης κοινωνίας και την καθαρότητα εκείνης της εποχής.

Το σπίτι μας δεν ήταν πλούσιο. Η οικογένεια μου ήταν πολύτεκνη και μονόμισθη. Δεν είχαμε τίποτα από όσα σήμερα έχει ακόμα και το πιο φτωχό νοικοκυριό - ψυγείο, ηλεκτρική
κουζίνα, πλυντήριο, μπάνιο με θερμοσίφωνο, ηλεκτρικό σίδερο, καλοριφέρ, ραδιόφωνο ...Είχαμε όμως αγάπη και καθόλου δεν ζήλευα όταν έμπαινα στα αρχοντικά του Δουλίδη και του Μελαδιώτη, καλεσμένος των συμμαθητών μου. Και, τι παράξενο, η μητέρα μας είχε πάντα καθαρούς και καλοντυμένους -τον πατέρα, την Άννα, εμένα, την Καίτη, τον Θανασάκη. Χωρίς καν τρεχούμενο νερό στο σπίτι!


Τα χριστουγεννιάτικα δώρα μας ήταν κάλτσες κι ένα τσίλικο χαρτονόμισμα. Μας έφταναν.

Αλόννησος / Δάσκαλος επιστρέφει στο σχολείο που δίδαξε μετά από 45 χρόνια!

Μεγάλη ήταν η συγκίνηση όταν ο 73χρονος δάσκαλος από το Βελεστίνο Στέφανος Καζάς επέστρεψε μετά από 45 χρόνια στο κλειστό πλέον σχολείο της Χώρας Αλοννήσου, που δίδασκε από το 1965 μέχρι το 1971, προσκληθείς από την τότε μαθήτριά του Σταματούλα Γκιουλή και συνάντησε παλιούς μαθητές του.

«Είναι ιδιαίτερη η χαρά και η συγκίνηση για μένα προσωπικά και για όλους όσους ευτύχισαν να έχουν δάσκαλο τον κ. Στέφανο Καζά» μας είπε η Σταματούλα Καλογιάννη, η οποία ένοιωσε την ανάγκη να επικοινωνήσει μαζί του και να τον προσκαλέσει στο νησί.

Σύμφωνα με μαρτυρίες μαθητών των ο 23χρονος τότε δάσκαλος υπηρέτησε με ζήλο και εκπαιδευτική συνέπεια το τότε δυσπρόσιτο νησί, οι οποιοι θυμούνται ότι το Χωριό με το Πατητήρι επικοινωνούσε με ένα μονοπάτι, αφου δρόμος δεν υπήρχε.

Οι πρώην μαθητές του διατηρούν απέραντο σεβασμό στο πρόσωπό του και εκτιμούν την προσφορά του σε μια εποχή που η μόνη πηγή πληροφόρησης για τον μαθητή ήταν ο δάσκαλος…

«Μας έμαθες να συνεργαζόμαστε στα πλαίσια της μαθητικής κοινότητας, μας έδωσες μαθήματα ήθους και καλής συμπεριφοράς» ήταν τα λόγια των μαθητών προς τον δάσκαλο, ο οποίος δάκρυσε όταν έφθασε στην πόρτα του σχολείου και έβαλε το κλειδί στην κλειδαριά, όπως τότε, μισόν αιώνα περίπου πριν…

Βασιλικός και γιασεμί

...Θα σου ζητούσα να έβαζες μια φωτογραφία από βασιλικό και γιασεμί γιατί φέτος μου λείπουν πάρα πολύ.

'Οταν ζούσε η μητέρα μου, όταν έφευγα από τη Σκόπελο μου έδινε να τα κρατώ στο χέρι μέχρι που έφθανα εδώ και τα έβαζα κάπου να τα βλέπω και να μην ξεχνάω το μέρος που μεγάλωσα...

Φέτος, για μια ακόμα χρονιά, γύρισα με άδεια χέρια...